BOOKS - Jazz As Critique: Adorno and Black Expression Revisited
Jazz As Critique: Adorno and Black Expression Revisited - Fumi Okiji September 4, 2018 PDF  BOOKS
ECO~24 kg CO²

2 TON

Views
40847

Telegram
 
Jazz As Critique: Adorno and Black Expression Revisited
Author: Fumi Okiji
Year: September 4, 2018
Format: PDF
File size: PDF 1.5 MB
Language: English



Pay with Telegram STARS
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited The book "Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited" by Fumi Okiji offers a unique perspective on the works of Theodor Adorno, one of the most influential thinkers of the 20th century. Adorno's writings on jazz are often criticized for being dismissive, but Okiji takes a different approach, arguing that jazz has the potential to provide valuable insights into the controlling and destructive nature of modern society. She suggests that jazz can offer a glimpse of more empathetic and less violent ways of being together in the world, and that it can serve as a model of collective expression in response to the dominant individualistic and democratic ideologies that permeate American society. Okiji begins by examining Adorno's writings on jazz, highlighting his tendency to view the genre as a reflection of American individualism and capitalist culture. However, she argues that this perspective overlooks the critical potential of jazz as a form of social critique and resistance. She contends that jazz embodies a mode of subjectivity that emerged in response to the distinctive history of black America, and that this mode of subjectivity challenges the integrity of the world as we know it.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited Книга Фуми Окиджи «Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited» предлагает уникальный взгляд на работы Теодора Адорно, одного из самых влиятельных мыслителей XX века. Сочинения Адорно о джазе часто критикуют за пренебрежительность, но Окиджи придерживается другого подхода, утверждая, что джаз может дать ценную информацию о контролирующем и разрушительном характере современного общества. Она предполагает, что джаз может предложить проблеск более чутких и менее жестоких способов быть вместе в мире, и что он может служить моделью коллективного выражения в ответ на доминирующие индивидуалистические и демократические идеологии, которые пронизывают американское общество. Окиджи начинает с изучения сочинений Адорно о джазе, подчеркивая его склонность рассматривать жанр как отражение американского индивидуализма и капиталистической культуры. Тем не менее, она утверждает, что эта перспектива упускает из виду критический потенциал джаза как формы социальной критики и сопротивления. Она утверждает, что джаз воплощает способ субъективности, возникший в ответ на характерную историю черной Америки, и что этот способ субъективности бросает вызов целостности мира, каким мы его знаем.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited livre de Fumi Okiji « Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited » offre un regard unique sur les œuvres de Theodore Adorno, l'un des penseurs les plus influents du XXe siècle. s écrits d'Adorno sur le jazz sont souvent critiqués pour leur négligence, mais Okiji adopte une approche différente, affirmant que le jazz peut fournir des informations précieuses sur le caractère de contrôle et de destruction de la société moderne. Elle suggère que le jazz peut offrir une lueur de façons plus sensibles et moins violentes d'être ensemble dans le monde, et qu'il peut servir de modèle d'expression collective en réponse aux idéologies individualistes et démocratiques dominantes qui envahissent la société américaine. Okiji commence par étudier les écrits d'Adorno sur le jazz, soulignant sa tendance à considérer le genre comme un reflet de l'individualisme américain et de la culture capitaliste. Cependant, elle affirme que cette perspective perd de vue le potentiel critique du jazz en tant que forme de critique sociale et de résistance. Elle affirme que le jazz incarne le mode de subjectivité qui est apparu en réponse à l'histoire caractéristique de l'Amérique noire, et que ce mode de subjectivité remet en question l'intégrité du monde tel que nous le connaissons.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisado libro de Fumi Okigi «Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revised» ofrece una visión única de las obras de Theodore Adodore orno, uno de los pensadores más influyentes del siglo XX. escritos de Adorno sobre el jazz suelen ser criticados por ser despectivos, pero Okigi adopta un enfoque diferente, argumentando que el jazz puede proporcionar información valiosa sobre el carácter controlador y destructivo de la sociedad moderna. Sugiere que el jazz puede ofrecer un resplandor de formas más sensibles y menos violentas de estar juntos en el mundo, y que puede servir como modelo de expresión colectiva en respuesta a las ideologías individualistas y democráticas dominantes que impregnan la sociedad estadounidense. Okigi comienza estudiando los escritos de Adorno sobre el jazz, destacando su tendencia a ver el género como un reflejo del individualismo estadounidense y de la cultura capitalista. n embargo, sostiene que esta perspectiva pasa por alto el potencial crítico del jazz como una forma de crítica y resistencia social. Ella afirma que el jazz encarna una forma de subjetividad que surgió en respuesta a la historia característica de la América negra, y que esta forma de subjetividad desafía la integridad del mundo tal como la conocemos.
Jazz As Criminosas Adorno e Black Expression Revisited O livro de Fumy Okigi «Jazz As Criminais Adorno e Black Expression Revisited» oferece uma visão única do trabalho de Theodor Adorno, um dos pensadores mais influentes do século XX. Os escritos de Adorno sobre jazz são frequentemente criticados por desrespeito, mas Okigi tem uma abordagem diferente, alegando que o jazz pode fornecer informações valiosas sobre o caráter controlador e destrutivo da sociedade moderna. Ela sugere que o jazz pode oferecer um raio de formas mais sensíveis e menos violentas de estar em conjunto no mundo, e que ele pode servir de modelo de expressão coletiva em resposta às ideologias individualistas e democráticas dominantes que impregnam a sociedade americana. Okigi começa por estudar os escritos de Adorno sobre jazz, enfatizando sua tendência a considerar o gênero como um reflexo do individualismo americano e da cultura capitalista. No entanto, ela afirma que esta perspectiva perde de vista o potencial crítico do jazz como uma forma de crítica social e resistência. Ela afirma que o jazz representa a forma subjetiva que surgiu em resposta à história característica da América Negra, e que esta forma de subjetividade desafia a integridade do mundo como o conhecemos.
Jazz As Critic Adorno and Black Express Revisited Il libro di Fumi Okigi «Jazz As Critic Adorno and Black Espresso Revisited» offre una visione unica del lavoro di Theodore Adorno, uno dei pensatori più influenti del XX secolo. Gli scritti di Adorno sul jazz sono spesso criticati per trascuratezza, ma Okigi ha adottato un approccio diverso, sostenendo che il jazz può fornire informazioni preziose sul carattere controllante e distruttivo della società moderna. Suggerisce che il jazz possa offrire un frammento di modi più sensibili e meno crudeli di stare insieme nel mondo, e che potrebbe essere un modello di espressione collettiva in risposta alle ideologie individualiste e democratiche dominanti che permangono la società americana. Okigi inizia studiando gli scritti di Adorno sul jazz, sottolineando la sua tendenza a considerare il genere come un riflesso dell'individualismo americano e della cultura capitalista. Tuttavia, lei sostiene che questa prospettiva perde di vista il potenziale critico del jazz come forma di critica sociale e resistenza. i sostiene che il jazz incarna il metodo di soggettività creato in risposta alla storia caratteristica dell'America nera, e che questo metodo di soggettività sfida l'integrità del mondo come lo conosciamo.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited Das Buch „Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited“ von Fumi Okiji bietet einen einzigartigen Einblick in das Werk von Theodor Adorno, einem der einflussreichsten Denker des 20. Jahrhunderts. Adornos Schriften über Jazz werden oft für ihre Vernachlässigung kritisiert, aber Okiji verfolgt einen anderen Ansatz und argumentiert, dass Jazz wertvolle Einblicke in den kontrollierenden und destruktiven Charakter der modernen Gesellschaft geben kann. e schlägt vor, dass der Jazz einen Einblick in empathischere und weniger gewalttätige Wege des Zusammenseins in der Welt bieten könnte und dass er als kollektives Ausdrucksmodell als Reaktion auf die dominanten individualistischen und demokratischen Ideologien dienen könnte, die die amerikanische Gesellschaft durchdringen. Okiji beginnt mit dem Studium von Adornos Schriften über Jazz und betont seine Neigung, das Genre als Spiegelbild des amerikanischen Individualismus und der kapitalistischen Kultur zu betrachten. e argumentiert jedoch, dass diese Perspektive das kritische Potenzial des Jazz als Form der Gesellschaftskritik und des Widerstands übersieht. e argumentiert, dass der Jazz die Art der Subjektivität verkörpert, die als Reaktion auf die charakteristische Geschichte des schwarzen Amerikas entstanden ist, und dass diese Art der Subjektivität die Integrität der Welt, wie wir sie kennen, in Frage stellt.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited Fumi Okiji's Jazz As Critique As Adorno and Black Expression Revisited מציעה. כתביו של אדורנו על ג 'אז נמתחים לעתים קרובות ביקורת על היותו מזלזל, אבל אוקיג'י נוקט גישה שונה, בטענה שג 'אז יכול לספק תובנה חשובה על האופי השולט וההרסני של החברה המודרנית. היא טוענת שג 'אז יכול להציע הצצה לדרכים יותר אמפתיות ופחות אלימות להיות ביחד בעולם, ושהוא יכול לשמש מודל של ביטוי קולקטיבי בתגובה לאידיאולוגיות האינדיבידואליסטיות והדמוקרטיות השולטות בחברה האמריקאית. אוקיג 'י מתחיל בבחינת כתביו של אדורנו על ג'אז, ומדגיש את נטייתו לראות בז 'אנר השתקפות של אינדיבידואליזם אמריקאי ותרבות קפיטליסטית. עם זאת, היא טוענת כי נקודת מבט זו מתעלמת מהפוטנציאל הביקורתי של הג 'אז כסוג של ביקורת חברתית והתנגדות. היא טוענת שג 'אז מגלם צורה של סובייקטיביות שהתגלתה כתגובה להיסטוריה האופיינית של אמריקה השחורה, ושמצב סובייקטיביות זה מאתגר את שלמות העולם כפי שאנו מכירים אותו.''
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited Fumi Okiji'nin Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited adlı eseri, 20. yüzyılın en etkili düşünürlerinden Theodore Adorno'nun çalışmalarına benzersiz bir bakış sunuyor. Adorno'nun caz hakkındaki yazıları genellikle küçümseyici olmakla eleştirilir, ancak Okiji, cazın modern toplumun denetleyici ve yıkıcı doğasına değerli bir bakış açısı sağlayabileceğini savunarak farklı bir yaklaşım benimser. Cazın, dünyada birlikte olmanın daha empatik ve daha az şiddet içeren yollarına bir bakış sunabileceğini ve Amerikan toplumuna nüfuz eden baskın bireyci ve demokratik ideolojilere yanıt olarak bir kolektif ifade modeli olarak hizmet edebileceğini öne sürüyor. Okiji, Adorno'nun caz üzerine yazılarını inceleyerek başlar ve bu türü Amerikan bireyciliğinin ve kapitalist kültürünün bir yansıması olarak görme eğilimini vurgular. Bununla birlikte, bu bakış açısının cazın bir toplumsal eleştiri ve direniş biçimi olarak eleştirel potansiyelini göz ardı ettiğini savunuyor. Cazın, siyah Amerika'nın karakteristik tarihine tepki olarak ortaya çıkan bir öznellik modunu somutlaştırdığını ve bu öznellik modunun bildiğimiz dünyanın bütünlüğüne meydan okuduğunu savunuyor.
Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited Fumi Okiji's Jazz As Critique Adorno and Black Expression Revisited يقدم نظرة فريدة على أعمال Theodore Adorno، أحد أكثر المفكواحدة في القرن العشرين. غالبًا ما يتم انتقاد كتابات أدورنو عن موسيقى الجاز لكونها رافضة، لكن أوكيجي يتخذ نهجًا مختلفًا، بحجة أن موسيقى الجاز يمكن أن توفر نظرة ثاقبة للطبيعة المسيطرة والمدمرة للمجتمع الحديث. تقترح أن موسيقى الجاز يمكن أن تقدم لمحة عن طرق أكثر تعاطفًا وأقل عنفًا للتواجد معًا في العالم، وأنه يمكن أن يكون بمثابة نموذج للتعبير الجماعي استجابةً للأيديولوجيات الفردية والديمقراطية المهيمنة التي تتخلل المجتمع الأمريكي. يبدأ Okiji بفحص كتابات Adorno عن موسيقى الجاز، مؤكداً ميله إلى النظر إلى هذا النوع على أنه انعكاس للفردية الأمريكية والثقافة الرأسمالية. ومع ذلك، تجادل بأن هذا المنظور يتجاهل الإمكانات الحاسمة لموسيقى الجاز كشكل من أشكال النقد الاجتماعي والمقاومة. وتجادل بأن موسيقى الجاز تجسد نمطًا من الذاتية ظهر استجابةً للتاريخ المميز لأمريكا السوداء، وأن هذا النمط من الذاتية يتحدى سلامة العالم كما نعرفه.
비평가 Adorno와 Black Expression은 Fumi Okiji의 재즈를 다시 방송했습니다. Critique Adorno와 Black Expression Revisited는 20 세기의 가장 영향력있는 사상가 중 하나 인 Theodore Adorno의 작품을 독특하게 보여줍니다. 재즈에 관한 Adorno의 글은 종종 무시 당한다는 비판을 받지만 Okiji는 재즈가 현대 사회의 통제적이고 파괴적인 본질에 대한 귀중한 통찰력을 제공 할 수 있다고 주장하면서 다른 접근 방식을 취합니다. 그녀는 재즈가 세상에서 함께 할 수있는보다 공감적이고 덜 폭력적인 방법을 엿볼 수 있으며 미국 사회에 스며드는 지배적 인 개인주의와 민주적 이데올로기에 대한 반응으로 집단 표현의 모델이 될 수 있다고 제안합니다. Okiji는 재즈에 대한 Adorno의 저술을 검토하여 장르를 미국 개인주의와 자본주의 문화의 반영으로 보는 경향을 강조합니다. 그러나 그녀는이 관점이 재즈의 중요한 잠재력을 사회적 비판과 저항의 한 형태로 간과한다고 주장한다. 그녀는 재즈가 흑인 미국의 특징적인 역사에 대한 반응으로 등장한 주관성 모드를 구현하며이 주관성 모드는 우리가 알고있는 세계의 무결성에 도전한다고 주장한다.
爵士作為批評阿多諾和黑人表達重新審視Fumi Okiji的書「爵士作為批評阿多諾和黑人表達重新審視」提供了對20世紀最具影響力的思想家之一Theodore Adorno作品的獨特見解。阿多諾(Adorno)關於爵士樂的著作經常因其輕蔑而受到批評,但奧基吉(Okiji)采取了不同的方法,認為爵士樂可以提供有關現代社會控制性和破壞性性質的寶貴信息。她認為,爵士樂可以提供一線更敏感,更不暴力的方式在世界上在一起,並且可以作為集體表達的典範,以應對席卷美國社會的主要個人主義和民主意識形態。Okiji首先研究了Adorno關於爵士樂的著作,強調了他傾向於將這種類型視為美國個人主義和資本主義文化的反映。但是,她認為,這種觀點忽略了爵士樂作為一種社會批評和抵抗形式的關鍵潛力。她認為,爵士樂體現了響應美國黑人特征歷史而產生的主觀性方式,並且這種主觀性方式挑戰了我們所知道的世界完整性。

You may also be interested in:

Jazz As Critique: Adorno and Black Expression Revisited
Adorno and Marx: Negative Dialectics and the Critique of Political Economy (Critical Theory and the Critique of Society)
Adorno and Neoliberalism: The Critique of Exchange Society (Critical Theory and the Critique of Society)
Adorno|s Rhinoceros: Art, Nature, Critique
Gordon Stretton, Black British Transoceanic Jazz Pioneer: A New Jazz Chronicle
Benjamin and Adorno on Art and Art Criticism: Critique of Art
El pensamiento estetico de Theodor W. Adorno The aesthetic thought of Theodor W. Adorno (Spanish Edition)
Ere Roosevelt Came (Black Critique)
Black Pow-Wow: Jazz Poems
Aberrations in Black: Toward a Queer of Color Critique
Cats Of Any Color: Jazz, Black And White
Soundtrack to a Movement: African American Islam, Jazz, and Black Internationalism
The Amazing Bud Powell: Black Genius, Jazz History, and the Challenge of Bebop
Conceptualizing the Jazz Piano Trio: Interviews and Analysis with Nine Jazz Legends
Jazz Ballads Jazz Piano Solos Series Volume 10
Jazz Places: How Performance Spaces Shape Jazz History
Best Smooth Jazz Jazz Piano Solos Series Volume 50
Jazz-Rock Jazz Piano Solos Series Volume 53
The Jazz Bubble: Neoclassical Jazz in Neoliberal Culture
Critique of Critique (Square One: First-Order Questions in the Humanities)
Historias curiosas del jazz: Un recorrido por las anecdotas de la historia del jazz (Musica)
Theodor W. Adorno: One Last Genius
What Would Be Different: Figures of Possibility in Adorno
Reading Baudelaire with Adorno
Adorno and the Need in Thinking: New Critical Essays
Looking Away: Phenomenality and Dissatisfaction, Kant to Adorno
Adorno, Politics, and the Aesthetic Animal
Adorno: A Critical Guide (Philosophy Insights)
Arendt and Adorno: Political and Philosophical Investigations
Language Without Soil: Adorno and Late Philosophical Modernity
Four Jews on Parnassus - A Conversation: Benjamin, Adorno, Scholem, Schonberg [with CD]
Theodor Adorno and the Century of Negative Identity (Cultural Memory in the Present)
Thinking with Adorno: The Uncoercive Gaze (Idiom: Inventing Writing Theory)
Dar corpo ao impossivel: O sentido da dialetica a partir de Theodor Adorno
Marxism and Modernism: An Historical Study of Lukacs, Brecht, Benjamin, and Adorno
Zur Dialektik von Moderne und Postmoderne: Vernunftkritik nach Adorno
Branding Black Womanhood: Media Citizenship from Black Power to Black Girl Magic
All Music Guide to Jazz : The Definitive Guide to Jazz Music
Cuban Underground Hip Hop: Black Thoughts, Black Revolution, Black Modernity (Latin American and Caribbean Arts and Culture)
Cinema and Experience: Siegfried Kracauer, Walter Benjamin, and Theodor W. Adorno (Volume 44) (Weimar and Now: German Cultural Criticism)