The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read but Found How to Live As I sit here, typing away on my computer, I can't help but feel a sense of irony. The words on the screen in front of me are a testament to the power of the human spirit, yet I can't read them. Not because I'm illiterate, but because I have lost the ability to recognize words. It's a strange sensation, one that I never could have imagined before it happened to me. You see, I was diagnosed with grade 4 brain cancer, and given only 18 months to live. But here I am, still very much alive, and writing this book despite not being able to read it myself. My name is Martino Sclavi, and this is the story of how I forgot how to read but found how to live. Before my diagnosis, I was a man consumed by my work, my dreams, and my beliefs. I was always on the go, never stopping to smell the roses, let alone take a moment to reflect on what truly mattered in life. But all of that changed when I underwent brain surgery while awake, and I lost the ability to recognize words. My response was to close my eyes and begin moving my fingers across the keyboard, hoping that something would come out. And to my surprise, it did. The words on the screen were like a magic trick, appearing before me, even though I couldn't see them.

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read but Found How to Live Пока я сижу, печатая на своем компьютере, я не могу не испытывать чувство иронии. Слова на экране передо мной - свидетельство силы человеческого духа, но я не могу их прочитать. Не потому, что я неграмотный, а потому, что потерял способность распознавать слова. Это странное ощущение, такое, которое я никогда не мог себе представить, прежде чем это случилось со мной. Понимаете, у меня диагностировали рак мозга 4-й степени, а жить дали всего 18 месяцев. Но вот я здесь, все еще очень живой, и пишу эту книгу, несмотря на то, что не могу прочитать ее сам. Меня зовут Мартино Склави, и это история о том, как я разучился читать, но нашел, как жить. До постановки диагноза я был человеком, поглощенным своей работой, своими мечтами и своими убеждениями. Я всегда был на ходу, не останавливаясь, чтобы почувствовать запах роз, не говоря уже о том, чтобы подумать о том, что действительно имело значение в жизни. Но все изменилось, когда я перенес операцию на мозге во время бодрствования, и я потерял способность распознавать слова. Мой ответ заключался в том, чтобы закрыть глаза и начать двигать пальцами по клавиатуре, надеясь, что что-то выйдет. И, к моему удивлению, это произошло. Слова на экране были похожи на волшебный трюк, появляясь передо мной, даже несмотря на то, что я не мог их видеть.

The Finch in My Brain : How I Forgot How to Read but Found How to Live Pendant que je suis assis à imprimer sur mon ordinateur, je ne peux m'empêcher de ressentir un sentiment d'ironie. s mots sur l'écran devant moi sont un témoignage de la puissance de l'esprit humain, mais je ne peux pas les lire. Pas parce que je suis illettré, mais parce que j'ai perdu la capacité de reconnaître les mots. C'est une sensation étrange, que je n'ai jamais imaginée avant que ça m'arrive. Vous savez, on m'a diagnostiqué un cancer du cerveau au 4e degré, et on m'a donné 18 mois à vivre. Mais je suis là, toujours très vivant, et j'écris ce livre, malgré le fait que je ne peux pas le lire moi-même. Je m'appelle Martino Sclavi, et c'est une histoire sur la façon dont j'ai appris à lire, mais j'ai trouvé comment vivre. Avant le diagnostic, j'étais une personne absorbée par mon travail, mes rêves et mes convictions. J'ai toujours été en mouvement sans m'arrêter pour sentir l'odeur des roses, sans parler de penser à ce qui comptait vraiment dans la vie. Mais tout a changé quand j'ai subi une opération cérébrale pendant que je suis éveillé, et j'ai perdu la capacité de reconnaître les mots. Ma réponse était de fermer les yeux et de commencer à bouger mes doigts sur le clavier, espérant que quelque chose sortirait. Et à ma grande surprise, c'est arrivé. s mots sur l'écran étaient comme un tour de magie, apparaissant devant moi, même si je ne pouvais pas les voir.

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read But Found How to Live Mientras estoy sentado imprimiendo en mi computadora, no puedo evitar sentir una sensación de ironía. palabras en la pantalla delante de mí son un testimonio del poder del espíritu humano, pero no puedo leerlas. No porque sea analfabeta, sino porque he perdido la capacidad de reconocer palabras. Es una sensación extraña, una que nunca pude imaginar antes de que me pasara. Verás, me diagnosticaron cáncer de cerebro de cuarto grado y solo me dieron 18 meses de vida. Pero aquí estoy, todavía muy vivo, y escribo este libro a pesar de no poder leerlo yo mismo. Mi nombre es Martino Slavi, y es una historia sobre cómo aprendí a leer, pero encontré cómo vivir. Antes del diagnóstico, era una persona absorbida por mi trabajo, mis sueños y mis creencias. empre he estado en movimiento, sin parar de oler las rosas, y mucho menos de pensar en lo que realmente importaba en la vida. Pero las cosas cambiaron cuando me sometí a una cirugía cerebral mientras estaba despierto y perdí la capacidad de reconocer palabras. Mi respuesta fue cerrar los ojos y empezar a mover los dedos sobre el teclado, esperando que saliera algo. Y, para mi sorpresa, eso sucedió. palabras en pantalla eran como un truco mágico, apareciendo delante de mí, a pesar de que no podía verlas.

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read bot Found How to Live Enquanto estou sentado a imprimir no meu computador, não posso deixar de sentir ironia. As palavras na minha tela são uma prova do poder do espírito humano, mas não consigo lê-las. Não porque sou analfabeto, mas porque perdi a capacidade de reconhecer palavras. É uma sensação estranha, algo que nunca imaginei antes de me acontecer. Foi-me diagnosticado cancro cerebral de 4º grau e só me deram 18 meses de vida. Mas aqui estou, ainda vivo, a escrever este livro, apesar de não poder lê-lo sozinho. Chamo-me Martino Sclavi, e é a história de como aprendi a ler, mas encontrei uma maneira de viver. Antes do diagnóstico, eu era um homem engolido pelo meu trabalho, pelos meus sonhos e crenças. Sempre estive em movimento, sem parar para sentir o cheiro das rosas, muito menos para pensar no que realmente importava na vida. Mas tudo mudou quando passei por uma cirurgia cerebral enquanto estava acordado, e perdi a capacidade de reconhecer palavras. A minha resposta foi fechar os olhos e começar a mexer os dedos no teclado, na esperança de que algo saísse. E, para minha surpresa, aconteceu. As palavras na tela eram como um truque mágico, aparecendo à minha frente, apesar de não poder vê-las.

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read Gound How to Live Mentre sono seduto a stampare sul mio computer, non posso che provare ironia. parole sullo schermo sono una testimonianza della forza dello spirito umano, ma non riesco a leggerle. Non perché sono analfabeta, ma perché ho perso la capacità di riconoscere le parole. È una strana sensazione, una cosa che non avrei mai immaginato prima che succedesse a me. Vedete, mi hanno diagnosticato un cancro al cervello di quarto grado e mi hanno dato solo 18 mesi di vita. Ma sono qui, ancora vivo, e sto scrivendo questo libro, anche se non riesco a leggerlo da solo. Mi chiamo Martino Sclavi, ed è la storia di come ho imparato a leggere, ma ho trovato un modo per vivere. Prima della diagnosi, ero un uomo consumato dal mio lavoro, dai miei sogni e dalle mie convinzioni. Sono sempre stato in movimento senza fermarmi a sentire l'odore delle rose, figuriamoci pensare a ciò che ha davvero significato nella vita. Ma le cose sono cambiate quando sono stato operato al cervello mentre ero sveglio, e ho perso la capacità di riconoscere le parole. La mia risposta era chiudere gli occhi e iniziare a muovere le dita sulla tastiera, sperando che qualcosa uscisse. E, per mia sorpresa, è successo. parole sullo schermo erano come un trucco magico che mi appariva davanti, anche se non riuscivo a vederle.

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read but Found How to Live Während ich auf meinem Computer tippe, kann ich nicht anders, als ein Gefühl der Ironie zu empfinden. Die Worte auf dem Bildschirm vor mir sind ein Beweis für die Kraft des menschlichen Geistes, aber ich kann sie nicht lesen. Nicht weil ich Analphabet bin, sondern weil ich die Fähigkeit verloren habe, Wörter zu erkennen. Es ist ein seltsames Gefühl, das ich mir nie hätte vorstellen können, bevor es mir passiert ist. e sehen, ich wurde mit Grad 4 Hirntumor diagnostiziert und hatte nur 18 Monate zu leben. Aber hier bin ich, immer noch sehr lebendig, und ich schreibe dieses Buch, obwohl ich es nicht selbst lesen kann. Mein Name ist Martino Sclavi und es ist eine Geschichte darüber, wie ich verlernt habe zu lesen, aber gefunden habe, wie man lebt. Vor der Diagnose war ich eine Person, die von meiner Arbeit, meinen Träumen und meinen Überzeugungen absorbiert wurde. Ich war immer unterwegs, ohne anzuhalten, um die Rosen zu riechen, geschweige denn darüber nachzudenken, was im ben wirklich wichtig war. Aber alles änderte sich, als ich mich einer Gehirnoperation unterzog, während ich wach war, und ich verlor die Fähigkeit, Wörter zu erkennen. Meine Antwort war, meine Augen zu schließen und meine Finger über die Tastatur zu bewegen, in der Hoffnung, dass etwas herauskommt. Und zu meiner Überraschung geschah es. Die Worte auf dem Bildschirm waren wie ein Zaubertrick, der vor mir auftauchte, obwohl ich sie nicht sehen konnte.

The Finch In My Brain: Jak zapomniałem, jak przeczytać, ale znalazłem, jak żyć edząc wpisując na komputerze, nie mogę pomóc, ale czuję ironię. Słowa na ekranie przed mną są testamentem mocy ludzkiego ducha, ale nie mogę ich odczytać. Nie dlatego, że jestem analfabetą, ale dlatego, że straciłem zdolność rozpoznawania słów. To dziwne uczucie, którego nigdy bym nie wyobraził sobie zanim mi się to przytrafiło. Widzisz, zdiagnozowano u mnie raka mózgu 4 stopnia, a oni dali mi tylko 18 miesięcy życia. Ale oto jestem, wciąż bardzo żywy, pisząc tę książkę, mimo że nie potrafię jej czytać sama. Nazywam się Martino Sclavi, i to jest historia o tym, jak zapomniałem jak czytać, ale znalazłem jak żyć. Przed diagnozą byłem osobą pochłoniętą moją pracą, marzeniami i przekonaniami. Zawsze byłem w drodze, nie zatrzymując się, by czuć róże, nie mówiąc już o tym, co naprawdę miało znaczenie w życiu. Ale to się zmieniło, gdy przeszedłem operację mózgu podczas obudzenia i straciłem zdolność rozpoznawania słów. Moją odpowiedzią było zamknąć oczy i zacząć poruszać palcami po klawiaturze, mając nadzieję, że coś wyjdzie na jaw. I ku mojemu zaskoczeniu, tak było. Słowa na ekranie były jak magiczna sztuczka, pojawiająca się przede mną, mimo że ich nie widziałam.

The Finch in My Brain: איך שכחתי איך לקרוא אבל מצאתי איך לחיות בזמן שאני יושב מקליד במחשב שלי, אני לא יכול שלא להרגיש קצת אירוניה. המילים על המסך מולי הן עדות לכוחה של הרוח האנושית, אבל אני לא יכול לקרוא אותם. לא בגלל שאני אנאלפבית, אלא בגלל שאיבדתי את היכולת לזהות מילים. זו הרגשה מוזרה, כזו שלא יכולתי לדמיין לפני שזה קרה לי. אתה מבין, אובחן אצלי סרטן במוח מדרגה 4, והם נתנו לי רק 18 חודשים לחיות. אבל הנה אני, עדיין חי מאוד, כותב את הספר הזה למרות שלא יכולתי לקרוא אותו בעצמי. שמי מרטינו סקלאבי, וזה סיפור על איך שכחתי לקרוא, אבל מצאתי איך לחיות. לפני האבחנה שלי, הייתי אדם נצרך על ידי העבודה שלי, החלומות שלי והאמונות שלי. תמיד הייתי בדרכים, לא עוצר להריח את הוורדים, שלא לדבר על לחשוב על מה שבאמת חשוב בחיים. אבל זה השתנה כשעברתי ניתוח מוח כשהייתי ערה, ואיבדתי את היכולת לזהות מילים. התשובה שלי הייתה לעצום את עיניי ולהתחיל להזיז את האצבעות שלי על המקלדת, בתקווה שמשהו יצא. ולהפתעתי, זה קרה. המילים על המסך היו כמו קסם, להופיע מולי, למרות שלא יכולתי לראות אותם.''

The Finch in My Brain: How I Forgot How to Read but Found How to Live (Beynimdeki Finch: Nasıl Okumayı Unuttum Ama Nasıl Yaşayacağımı Buldum) Bilgisayarımda yazı yazarken otururken, kendimi ironi duygusundan alıkoyamıyorum. Önümdeki ekrandaki kelimeler insan ruhunun gücünün bir kanıtı, ama onları okuyamıyorum. Okuma yazma bilmediğim için değil, kelimeleri tanıma yeteneğimi kaybettiğim için. Garip bir duygu, başıma gelmeden önce hayal bile edemezdim. Bana 4. derece beyin kanseri teşhisi kondu ve bana yaşamak için sadece 18 ay verdiler. Ama buradayım, hala çok hayattayım, kendim okuyamamama rağmen bu kitabı yazıyorum. Benim adım Martino Sclavi ve bu, okumayı nasıl unuttuğumu ama yaşamayı nasıl bulduğumu anlatan bir hikaye. Teşhisimden önce, işim, hayallerim ve inançlarım tarafından tüketilen bir insandım. Her zaman hareket halindeydim, gülleri koklamak için durmuyordum, hayatta gerçekten neyin önemli olduğunu düşünmek bir yana. Ama bu, uyanıkken beyin ameliyatı geçirdiğimde değişti ve kelimeleri tanıma yeteneğimi kaybettim. Cevabım gözlerimi kapatmak ve parmaklarımı klavyede hareket ettirmeye başlamaktı, bir şeylerin çıkmasını umuyordum. Ve benim için sürpriz oldu. Ekrandaki kelimeler, göremediğim halde önümde beliren sihirli bir numara gibiydi.

The Finch in My Brain: كيف نسيت كيفية القراءة ولكني وجدت كيفية العيش بينما أجلس أكتب على جهاز الكمبيوتر الخاص بي، لا يسعني إلا أن أشعر بالسخرية. الكلمات التي تظهر على الشاشة أمامي هي شهادة على قوة الروح البشرية، لكن لا يمكنني قراءتها. ليس لأنني أمي، ولكن لأنني فقدت القدرة على التعرف على الكلمات. إنه شعور غريب، لم أكن أتخيله قبل أن يحدث لي. كما ترى، تم تشخيص إصابتي بسرطان الدماغ من الدرجة الرابعة، وأعطوني 18 أشهر فقط للعيش. لكن ها أنا، ما زلت على قيد الحياة، أكتب هذا الكتاب على الرغم من عدم قدرتي على قراءته بنفسي. اسمي مارتينو سكلافي، وهذه قصة عن كيف نسيت كيف أقرأ، لكنني وجدت كيف أعيش. قبل تشخيصي، كنت شخصًا استهلكه عملي وأحلامي ومعتقداتي. كنت دائمًا في حالة تنقل، ولم أتوقف عن شم رائحة الورود، ناهيك عن التفكير في ما يهم حقًا في الحياة. لكن ذلك تغير عندما خضعت لعملية جراحية في الدماغ أثناء الاستيقاظ، وفقدت القدرة على التعرف على الكلمات. كانت إجابتي هي إغلاق عيني والبدء في تحريك أصابعي عبر لوحة المفاتيح، على أمل أن يخرج شيء ما. ولدهشتي، فعلت ذلك. كانت الكلمات على الشاشة بمثابة خدعة سحرية، ظهرت أمامي، على الرغم من أنني لم أستطع رؤيتها.

The Finch in My Brain： I How Forgot How to Read but Found to Live當我坐在電腦上打印時，我忍不住感到諷刺。我面前的屏幕上的文字證明了人類精神的力量，但我無法閱讀。不是因為我是文盲，而是因為我失去了識別單詞的能力。這是一種奇怪的感覺，我從來沒有想過發生在我身上。你看，我被診斷出患有4級腦癌，只活了18個月。但是我在這裏，仍然很活著，盡管我自己看不到這本書。我的名字叫Martino Sklavi，這是關於我如何學讀但發現如何生活的故事。在被診斷之前，我是一個沈迷於工作、夢想和信仰的人。我總是在旅途中，不停地聞到玫瑰的味道，更不用說思考生活中真正重要的了。但是當我在清醒時接受腦部手術時，情況發生了變化，我失去了識別單詞的能力。我的回答是閉上眼睛，開始在鍵盤上移動手指，希望有什麼東西會出來。而且，令我驚訝的是，它發生了。屏幕上的文字就像一個神奇的把戲，在我面前出現，即使我看不到。