DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG In the early 1980s, a group of children and their mothers lived together in a communal home, where they were left to fend for themselves while the adults spent most of their time talking and making love. The children were often left without food or proper care, and the only person who showed any interest in them was their teacher, Mrs. Bert, who would often say "If you're naked, you have no shield. " Despite this, the children struggled to connect with her as well, as she too was often absent and preoccupied with her own affairs. As the children grew older, they began to realize that their lives were not like those of other children, and they longed for a sense of normalcy and stability. When the child protective services threatened to intervene, the narrator came up with a plan to escape to Belgium with Donnie, who was the only one who showed him any kindness. They believed that life in Belgium would be better and that they could leave behind the chaos and neglect of their current situation.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG В начале 1980-х годов группа детей и их матерей жили вместе в общинном доме, где они были брошены на произвол судьбы, в то время как взрослые проводили большую часть своего времени, разговаривая и занимаясь любовью. Дети часто оставались без еды или надлежащего ухода, и единственным человеком, который проявлял к ним какой-либо интерес, был их учитель, миссис Берт, которая часто говорила: "Если вы голые, у вас нет щита. "Несмотря на это, дети изо всех сил пытались связаться с ней, так как она тоже часто отсутствовала и была занята своими делами. Когда дети становились старше, они начинали понимать, что их жизнь не похожа на жизнь других детей, и они жаждали ощущения нормальности и стабильности. Когда службы защиты детей пригрозили вмешаться, рассказчик придумал план побега в Бельгию с Донни, который был единственным, кто оказал ему какую-либо доброту. Они верили, что жизнь в Бельгии будет лучше и что они смогут оставить позади хаос и пренебрежение своим нынешним положением.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG Au début des années 1980, un groupe d'enfants et leurs mères vivaient ensemble dans une maison communautaire où ils étaient abandonnés à leur sort, tandis que les adultes passaient la plupart de leur temps à parler et à faire l'amour. s enfants étaient souvent privés de nourriture ou de soins appropriés, et la seule personne qui s'intéressait à eux était leur enseignante, Mme Bert, qui disait souvent : " vous êtes nus, vous n'avez pas de bouclier. "Malgré cela, les enfants ont eu du mal à la contacter, car elle aussi était souvent absente et occupée par ses propres affaires. Quand les enfants vieillissaient, ils commençaient à se rendre compte que leur vie ne ressemblait pas à celle des autres enfants, et ils aspiraient à une sensation de normalité et de stabilité. Quand les services de protection de l'enfance ont menacé d'intervenir, le narrateur a élaboré un plan pour s'enfuir en Belgique avec Donnie, qui était le seul à lui avoir fait quelque gentillesse. Ils croyaient que la vie en Belgique serait meilleure et qu'ils pourraient laisser derrière eux le chaos et le mépris de leur situation actuelle.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG A principios de la década de 1980, un grupo de niños y sus madres vivían juntos en una casa comunitaria donde eran abandonados a su suerte, mientras que los adultos pasaban la mayor parte de su tiempo hablando y haciendo el amor. niños a menudo se quedaban sin comida o cuidados adecuados, y la única persona que mostraba interés en ellos era su maestra, la señora Bert, quien a menudo decía: " estás desnuda, no tienes escudo. "A pesar de esto, los niños lucharon por ponerse en contacto con ella, ya que ella también estaba a menudo ausente y ocupada con sus asuntos. A medida que los niños crecían, comenzaban a darse cuenta de que sus vidas no eran como las de otros niños, y anhelaban una sensación de normalidad y estabilidad. Cuando los servicios de protección de menores amenazaron con intervenir, el narrador inventó un plan para escapar a Bélgica con Donny, que fue el único que le dio algún tipo de amabilidad. Creían que la vida en Bélgica sería mejor y que podrían dejar atrás el caos y el descuido de su situación actual.

DE VERTELLER EN JAREN TACHTIG No início dos anos 1980, um grupo de crianças e suas mães viviam juntos em uma casa comunitária onde estavam abandonados, enquanto os adultos passavam a maior parte do tempo falando e fazendo amor. As crianças ficavam muitas vezes sem comida ou cuidados adequados, e a única pessoa que se interessava por elas era a professora, Mrs. Burt, que costumava dizer: "Se você está nu, não tem escudo. "Apesar disso, os miúdos estavam a tentar contactá-la, porque ela também estava muito ausente e ocupada com os seus negócios. Quando as crianças ficavam mais velhas, elas começavam a perceber que as suas vidas não eram como as de outras crianças, e queriam uma sensação de normalidade e estabilidade. Quando os Serviços de Proteção Infantil ameaçaram intervir, o narrador pensou em um plano para fugir para a Bélgica com Donnie, que era o único que lhe deu alguma gentileza. Eles acreditavam que a vida na Bélgica seria melhor e que poderiam deixar para trás o caos e a despeito da sua situação atual.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG In den frühen 1980er Jahren lebten eine Gruppe von Kindern und ihre Mütter zusammen in einem Gemeinschaftshaus, wo sie sich selbst überlassen wurden, während die Erwachsenen die meiste Zeit damit verbrachten, zu reden und Liebe zu machen. Die Kinder blieben oft ohne Nahrung oder angemessene Pflege, und die einzige Person, die Interesse an ihnen zeigte, war ihre hrerin, Frau Burt, die oft sagte: "Wenn e nackt sind, haben e keinen Schild. "Trotzdem hatten die Kinder Mühe, sie zu kontaktieren, da auch sie oft abwesend und mit ihren eigenen Angelegenheiten beschäftigt war. Als die Kinder älter wurden, begannen sie zu erkennen, dass ihr ben nicht wie das anderer Kinder war, und sie sehnten sich nach einem Gefühl von Normalität und Stabilität. Als die Kinderschutzdienste zu intervenieren drohten, kam der Erzähler mit Donny auf einen Fluchtplan nach Belgien, der ihm als Einziger irgendeine Art von Freundlichkeit erwies. e glaubten, dass das ben in Belgien besser sein würde und dass sie das Chaos und die Vernachlässigung ihrer gegenwärtigen tuation hinter sich lassen könnten.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG בתחילת שנות השמונים, קבוצה של ילדים ואמהותיהם חיו יחד בבית קהילתי, שם הם נותרו לדאוג לעצמם, בעוד המבוגרים בילו את רוב זמנם בדיבורים ועשיית אהבה. לעתים קרובות ילדים נותרו ללא מזון או טיפול הולם והאדם היחיד שהתעניין בהם היה המורה שלהם, גברת ברט, שלעיתים קרובות אמרה: "אם את עירומה, אין לך מגן. למרות זאת, הילדים נאבקו ליצור איתה קשר משום שגם היא הייתה לעתים רחוקות ועסוקה בענייניה. כשהילדים התבגרו, הם החלו להבין שחייהם אינם דומים לאלה של ילדים אחרים, והם השתוקקו לתחושת נורמליות ויציבות. כאשר שירותי הרווחה איימו להתערב, המספר בא עם תוכנית לברוח לבלגיה עם דוני, שהיה היחיד שעשה לו כל חסד. הם האמינו שהחיים בבלגיה יהיו טובים יותר ושהם יכולים להשאיר מאחור את התוהו ובוהו וההזנחה של מעמדם הנוכחי.''

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG 1980'lerin başında, bir grup çocuk ve anneleri, kendilerini korumak için bırakıldıkları bir topluluk evinde birlikte yaşıyorlardı, yetişkinler ise zamanlarının çoğunu konuşarak ve sevişerek geçiriyorlardı. Çocuklar genellikle yiyeceksiz ya da uygun bakım olmadan bırakıldı ve onlarla ilgilenen tek kişi, sık sık şunları söyleyen öğretmenleri Bayan Burt'du: "Çıplaksanız, bir kalkanınız yok. Buna rağmen, çocuklar sık sık uzakta olduğu ve kendi işiyle meşgul olduğu için onunla iletişim kurmakta zorlandılar. Çocuklar büyüdükçe, hayatlarının diğer çocuklarınki gibi olmadığını fark etmeye başladılar ve normallik ve istikrar duygusu istediler. Çocuk esirgeme hizmetleri müdahale etmekle tehdit ettiğinde, anlatıcı ona herhangi bir iyilik yapan tek kişi olan Donny ile Belçika'ya kaçmak için bir plan hazırladı. Belçika'daki yaşamın daha iyi olacağına ve mevcut konumlarının kaosunu ve ihmalini geride bırakabileceklerine inanıyorlardı.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG في أوائل الثمانينيات، عاشت مجموعة من الأطفال وأمهاتهم معًا في منزل مجتمعي، حيث تُركوا لإعالة أنفسهم، بينما أمضى الكبار معظم وقتهم في التحدث وممارسة الحب. غالبًا ما يُترك الأطفال بدون طعام أو رعاية مناسبة والشخص الوحيد الذي يهتم بهم هو معلمتهم، السيدة بيرت، التي غالبًا ما قالت: "إذا كنت عارياً، فلن يكون لديك درع. على الرغم من ذلك، كافح الأطفال للاتصال بها لأنها كانت أيضًا في كثير من الأحيان بعيدة ومشغولة بعملها الخاص. مع تقدم الأطفال في السن، بدأوا يدركون أن حياتهم ليست مثل حياة الأطفال الآخرين، وكانوا يتوقون إلى الشعور بالحياة الطبيعية والاستقرار. عندما هددت خدمات رعاية الأطفال بالتدخل، توصل الراوي إلى خطة للهروب إلى بلجيكا مع دوني، الذي كان الوحيد الذي فعل له أي لطف. كانوا يعتقدون أن الحياة في بلجيكا ستكون أفضل وأنهم يمكن أن يتركوا وراءهم الفوضى وإهمال موقفهم الحالي.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG 1980 년대 초, 한 무리의 어린이와 어머니들이 커뮤니티 하우스에서 함께 살았습니다. 아이들은 종종 음식이나 적절한 보살핌없이 남겨졌으며 그들에게 관심을 보인 유일한 사람은 선생님 인 버트 부인이었습니다. "알몸이라면 방패가 없습니다. '그럼에도 불구하고 아이들은 종종 자신의 사업으로 바쁘고 바쁘기 때문에 그녀에게 연락하는 데 어려움을 겪었습니 아이들이 나이가 들어감에 따라 그들의 삶이 다른 아이들의 삶과 같지 않다는 것을 깨닫기 시작했고 정상과 안정감을 갈망했습니다. 아동 복지 서비스가 개입하겠다고 위협했을 때, 내레이터는 친절을 한 유일한 사람인 Donny와 함께 벨기에로 탈출 할 계획을 세웠습니다. 그들은 벨기에의 삶이 더 나을 것이며 현재의 지위를 혼란과 소홀히 할 수 있다고 믿었습니다.

DE VERTELLER EN DE JAREN TACHTIG在1980代初期，一群孩子和他們的母親一起生活在一個社區住宅中，在那裏他們被拋棄了自己的命運，而成人大部分時間都在交談和做愛。孩子們常常沒有食物或適當的照顧，唯一對他們有興趣的人是他們的老師伯特夫人，她經常說："如果你赤裸裸的話，你沒有盾牌。"盡管如此，孩子們仍在努力與她聯系，因為她也經常缺席，忙於自己的事務。隨著孩子齡的增長，他們開始意識到自己的生活不像其他孩子的生活，他們渴望正常和穩定的感覺。當兒童保護部門威脅要進行幹預時，敘述者提出了與唐尼（Donnie）一起逃往比利時的計劃，唐尼是唯一給予他任何仁慈的人。他們相信比利時的生活會更好，他們將能夠拋棄對當前狀況的混亂和忽視。