Dramatic Justice: Trial by Theater in the Age of the French Revolution In the late seventeenth and eighteenth centuries, classical dogma and royal censorship combined to prevent French plays from commenting on or reenacting current political and judicial affairs. Criminal trials were designed to be as untheatrical as possible, excluding live debates and trained orators from the courtroom. However, between 1750 and 1800, parallel evolutions in theater and justice brought them closer together, causing lasting transformations in both. In Dramatic Justice, Yann Robert challenges two widely accepted beliefs about this period: that French theater drifted toward entertainment and illusionism, and that the French justice system abandoned its performative foundation for a textual one. Instead, he shows how theatrical and legal performances became intertwined, with plays denouncing criminals by name and forcing them to reenact their transgressions before a jeering public. Legal reformers even modeled trial proceedings on dramatic representations, recommending that judges mimic the sentimental judgment of spectators and that lawyers seek private lessons from actors.

Драматическое правосудие: Суд театра в эпоху французской революции В конце семнадцатого и восемнадцатом веках классическая догма и королевская цензура объединились, чтобы помешать французским пьесам комментировать или воспроизводить текущие политические и судебные дела. Уголовные процессы были разработаны так, чтобы быть максимально нетеатральными, исключая живые дебаты и подготовленных ораторов из зала суда. Однако между 1750 и 1800 годами параллельные эволюции в театре и справедливости сблизили их, вызвав длительные преобразования в обоих. В «Драматическом правосудии» Янн Робер бросает вызов двум общепринятым убеждениям об этом периоде: что французский театр дрейфовал в сторону развлечения и иллюзионизма, и что французская система правосудия отказалась от своей перформативной основы для текстуальной. Вместо этого он показывает, как театральные и юридические представления стали взаимосвязанными, с пьесами, осуждающими преступников по имени и заставляющими их переосмыслить свои проступки перед насмешливой публикой. Реформаторы права даже смоделировали судебный процесс на основе драматических представлений, рекомендуя, чтобы судьи имитировали сентиментальное суждение зрителей и чтобы адвокаты искали частные уроки у актеров.

Justice dramatique : tribunal du théâtre à l'époque de la Révolution française À la fin des XVIIe et XVIIIe siècles, le dogme classique et la censure royale se sont unis pour empêcher les pièces françaises de commenter ou de reproduire les affaires politiques et judiciaires en cours. s procédures pénales ont été conçues de manière à être aussi non théatrales que possible, en excluant les débats en direct et les orateurs formés de la salle d'audience. Cependant, entre 1750 et 1800, les évolutions parallèles du théâtre et de la justice les rapprochèrent, provoquant de longues transformations dans les deux. Dans Justice dramatique, Yann Robert récuse deux croyances généralement admises sur cette période : que le théâtre français a dérivé vers le divertissement et l'illusionnisme, et que la justice française a abandonné sa base performative pour le textuel. Au lieu de cela, il montre comment les représentations théâtrales et juridiques sont devenues interconnectées, avec des pièces qui condamnent les criminels par leur nom et les obligent à repenser leurs méfaits devant un public moqueur. s réformateurs du droit ont même simulé un procès basé sur des représentations dramatiques, recommandant que les juges imitent le jugement sentimental du public et que les avocats cherchent des leçons privées des acteurs.

Justicia dramática: juicio del teatro en la época de la Revolución Francesa A finales de los siglos XVII y XVIII, el dogma clásico y la censura real se unieron para impedir que las obras francesas comentaran o reprodujeran casos políticos y judiciales actuales. procesos penales fueron diseñados para ser lo más no teatrales posible, excluyendo los debates en vivo y los oradores preparados de la sala. n embargo, entre 1750 y 1800, las evoluciones paralelas en el teatro y la justicia los acercaron, provocando largas transformaciones en ambos. En «Justicia dramática», Yann Robert desafía dos creencias generalmente aceptadas sobre este periodo: que el teatro francés se desvió hacia el entretenimiento y el ilusionismo, y que la justicia francesa abandonó su base performativa para lo textual. En cambio, muestra cómo las representaciones teatrales y legales se han interrelacionado, con obras de teatro que condenan a los criminales por su nombre y los obligan a replantearse sus fechorías ante un público burlado. reformadores de la ley incluso simularon un juicio basado en representaciones dramáticas, recomendando que los jueces imitaran el juicio sentimental de los espectadores y que los abogados buscaran lecciones privadas de los actores.

Giustizia drammatica: Il processo del teatro all'epoca della rivoluzione francese Alla fine del Settecento e del diciottesimo secolo, il dogma classico e la censura reale si unirono per impedire alle opere francesi di commentare o riprodurre le cause politiche e giudiziarie in corso. I processi penali sono stati progettati per essere il più non eatrale possibile, escludendo il dibattito live e gli oratori preparati dall'aula. Ma tra il 1750 e il 1800, le evoluzioni parallele del teatro e della giustizia li avvicinarono, suscitando una lunga trasformazione in entrambi. In «Giustizia drammatica», Yann Robert sfida due convinzioni comuni su questo periodo: che il teatro francese era alla deriva verso l'intrattenimento e l'illusionismo, e che il sistema giudiziario francese ha abbandonato la sua base performativa per il tessuto. Mostra invece come le rappresentazioni teatrali e giuridiche siano diventate interconnesse, con le opere che condannano i criminali per nome e li fanno ripensare alle loro trasgressioni davanti a un pubblico deriso. I riformatori di legge hanno anche simulato un processo basato su rappresentazioni drammatiche, raccomandando che i giudici simulino il giudizio sentimentale degli spettatori e che gli avvocati cerchino lezioni private dagli attori.

Dramatische Gerechtigkeit: Das Gericht des Theaters in der Zeit der Französischen Revolution Im späten 17. und 18. Jahrhundert schlossen sich klassisches Dogma und königliche Zensur zusammen, um zu verhindern, dass französische Stücke aktuelle politische und juristische Fälle kommentieren oder reproduzieren. Die Strafprozesse wurden so theatralisch wie möglich gestaltet, wobei Live-Debatten und ausgebildete Redner aus dem Gerichtssaal ausgeschlossen wurden. Zwischen 1750 und 1800 brachten sie jedoch parallele Entwicklungen im Theater und in der Gerechtigkeit näher zusammen und lösten in beiden eine dauerhafte Transformation aus. In Dramatic Justice stellt Yann Robert zwei allgemein akzeptierte Überzeugungen über diese Zeit in Frage: dass das französische Theater in Richtung Unterhaltung und Illusionismus abdriftete und dass das französische Justizsystem seine performative Grundlage für das Textliche aufgegeben hat. Stattdessen zeigt er, wie Theater- und Rechtsaufführungen miteinander verflochten sind, mit Stücken, die Verbrecher namentlich verurteilen und sie zwingen, ihr Fehlverhalten vor einem spöttischen Publikum zu überdenken. Die Rechtsreformer modellierten den Prozess sogar anhand dramatischer Darstellungen und empfahlen den Richtern, das sentimentale Urteil der Zuschauer nachzuahmen und den Anwälten Privatunterricht von den Schauspielern zu suchen.

Dramatyczna Sprawiedliwość: Trybunał Teatru w Erze Rewolucji Francuskiej Pod koniec XVII i XVIII wieku klasyczne dogmaty i królewska cenzura zgromadziły się, aby nie dopuścić francuskich sztuk do komentowania lub odtwarzania bieżących spraw politycznych i sądowych. Procesy karne miały być jak najbardziej teatralne, z wyłączeniem debat na żywo i przygotowanych prelegentów. Jednak w latach 1750-1800, równoległe ewolucje w teatrze i sprawiedliwości zbliżyły je do siebie, powodując trwałe przemiany w obu. W „Dramatycznej sprawiedliwości”, Yann Robert kwestionuje dwa konwencjonalne przekonania na temat tego okresu: że francuski teatr dryfował w kierunku rozrywki i iluzjonizmu, i że francuski wymiar sprawiedliwości porzucił swoją podstawę wykonawczą dla tekstów. Zamiast tego pokazuje, jak spleciały się spektakle teatralne i prawne, a gry potępiają przestępców po imieniu i zmuszają ich do przemyślenia ich wykroczeń na oczach szyderczych odbiorców. Reformatorzy prawni nawet wzorowali proces na dramatycznych przedstawieniach, zalecając sędziom naśladowanie sentymentalnego osądu widzów i aby prawnicy szukali prywatnych lekcji od aktorów.

''

Dramatik Adalet: Fransız Devrimi Çağında Tiyatro Mahkemesi On yedinci ve on sekizinci yüzyılın sonlarında, klasik dogma ve kraliyet sansürü, Fransız oyunlarının mevcut siyasi ve adli davalar hakkında yorum yapmasını veya yeniden üretmesini önlemek için bir araya geldi. Ceza davaları, canlı tartışmalar ve hazırlanan mahkeme konuşmacıları hariç, mümkün olduğunca tiyatro dışı olacak şekilde tasarlandı. Bununla birlikte, 1750-1800 yılları arasında tiyatro ve adaletteki paralel evrimler onları birbirine yaklaştırdı ve her ikisinde de kalıcı dönüşümlere neden oldu. "Dramatik Adalet'te Yann Robert, bu dönemle ilgili iki geleneksel inanca meydan okuyor: Fransız tiyatrosunun eğlence ve illüzyonizme doğru sürüklendiği ve Fransız adalet sisteminin metinsel için performatif temelini terk ettiği. Bunun yerine, tiyatro ve yasal performansların nasıl iç içe geçtiğini, suçluları adıyla kınayan ve onları alaycı izleyiciler önünde ihlallerini yeniden düşünmeye zorlayan oyunlarla gösteriyor. Hukuk reformcuları, duruşmayı dramatik performanslar üzerine modelleyerek, hakimlerin izleyicilerin duygusal yargılarını taklit etmesini ve avukatların aktörlerden özel dersler almasını tavsiye etti.

العدالة الدرامية: محكمة المسرح في عصر الثورة الفرنسية في أواخر القرنين السابع عشر والثامن عشر، اجتمعت العقيدة الكلاسيكية والرقابة الملكية لمنع المسرحيات الفرنسية من التعليق على القضايا السياسية والقضائية الحالية أو إعادة إنتاجها. وصممت المحاكمات الجنائية لتكون غير مسرحية قدر الإمكان، باستثناء المناقشات الحية والمتحدثين المعدين في قاعة المحكمة. ومع ذلك، بين عامي 1750 و 1800، أدت التطورات الموازية في المسرح والعدالة إلى تقريب بينهما، مما تسبب في تحولات دائمة في كليهما. في «العدالة الدرامية»، يتحدى يان روبرت معتقدين تقليديين حول هذه الفترة: أن المسرح الفرنسي انجرف نحو الترفيه والوهم، وأن نظام العدالة الفرنسي تخلى عن أساسه الأدائي للنص. بدلاً من ذلك، يُظهر كيف أصبحت العروض المسرحية والقانونية متشابكة، مع مسرحيات تدين المجرمين بالاسم وتجبرهم على إعادة التفكير في تجاوزاتهم أمام الاستهزاء بالجماهير. حتى أن الإصلاحيين القانونيين صمموا المحاكمة على غرار العروض الدرامية، وأوصوا بأن يحاكي القضاة الحكم العاطفي للمشاهدين وأن يسعى المحامون للحصول على دروس خاصة من الممثلين.