Rhetoric and Philosophy in Renaissance Humanism: A Study in the Relation Between Form and Substance By Burton Seigel Published in 1968 by Princeton University Press In this thoughtprovoking book, Burton Seigel delves into the intersection of rhetoric and philosophy during the Renaissance period, specifically examining the views of four major humanists Petrarch, Salutati, Bruni, and Valla. Through a careful and precise analysis of their works, Seigel aims to establish that they were not only professional rhetoricians but also deeply committed to the relationship between philosophy and rhetoric. This study challenges some of the claims made about the humanists and offers new insights into the broader history of humanism and its limitations. The book begins with an exploration of the ancient world's combination of rhetoric and philosophy through Cicero, which was later revived in the Renaissance. Seigel then delves into the views of the four humanists, each of whom had a unique perspective on the relationship between form and substance. He argues that these thinkers were not just concerned with style and eloquence, but rather saw rhetoric as a means of conveying profound philosophical ideas. One of the key contributions of the book is Seigel's rejection of the idea that the humanists were primarily concerned with external forms of expression. Instead, he suggests that they were driven by a deep commitment to the pursuit of truth and understanding.

Риторика и философия в ренессансном гуманизме: Исследование в отношении между формой и субстанцией Бертона Зайгеля Опубликовано в 1968 году издательством Принстонского университета В этой книге Бертон Зайгель углубляется в пересечение риторики и философии в период Возрождения, в частности исследуя взгляды четырех основных гуманистов Петрарки, Салютати, Бруни и Валла. Посредством тщательного и точного анализа своих работ Зайгель стремится установить, что они были не только профессиональными риторами, но и глубоко привержены отношениям между философией и риторикой. Это исследование бросает вызов некоторым утверждениям, высказанным о гуманистах, и предлагает новое понимание более широкой истории гуманизма и его ограничений. Книга начинается с исследования сочетания риторики и философии античного мира через Цицерона, которое позже возродилось в эпоху Возрождения. Затем Зайгель углубляется во взгляды четырёх гуманистов, у каждого из которых был уникальный взгляд на отношения между формой и субстанцией. Он утверждает, что эти мыслители были не просто озабочены стилем и красноречием, а скорее рассматривали риторику как средство передачи глубоких философских идей. Одним из ключевых вкладов книги является отказ Зайгеля от идеи, что гуманисты в первую очередь занимались внешними формами выражения. Вместо этого он предполагает, что ими двигала глубокая приверженность стремлению к истине и пониманию.

Rhétorique et philosophie dans l'humanisme de la Renaissance : Une étude sur la relation entre la forme et la substance de Burton Zaygel Publié en 1968 par l'Université de Princeton Dans ce livre, Burton Zaygel approfondit le croisement de la rhétorique et de la philosophie pendant la Renaissance, en examinant en particulier les points de vue des quatre principaux humanistes de Pétrarques, Sal, Sal, Sal, Salatati, Brotati, Br ni Valla. Par une analyse minutieuse et précise de ses œuvres, Zaigel cherche à établir qu'ils n'étaient pas seulement des rhétoriques professionnels, mais aussi profondément attachés à la relation entre philosophie et rhétorique. Cette étude remet en question certaines affirmations faites sur les humanistes et offre une nouvelle compréhension de l'histoire plus large de l'humanisme et de ses limites. livre commence par une étude de la combinaison de la rhétorique et de la philosophie du monde antique à travers Cicéron, qui a ensuite renoué avec la Renaissance. Zaigel se penche ensuite sur les points de vue de quatre humanistes, chacun ayant une vision unique de la relation entre la forme et la substance. Il affirme que ces penseurs ne se préoccupaient pas seulement du style et de l'éloquence, mais considéraient plutôt la rhétorique comme un moyen de transmettre des idées philosophiques profondes. L'une des principales contributions du livre est le refus de Zaygel de l'idée que les humanistes s'occupaient principalement des formes extérieures d'expression. Au lieu de cela, il suggère qu'ils ont été motivés par un profond attachement à la vérité et à la compréhension.

Retórica y filosofía en el humanismo renacentista: Un estudio sobre la relación entre la forma y la sustancia de Burton Seigel Publicado en 1968 por Princeton University En este libro, Burton Seigel profundiza en la intersección entre la retórica y la filosofía durante el Renacimiento, en particular investigando las opiniones de los cuatro humanistas principales de Petrarca, Salyutati, Bruni y Valla. A través de un análisis minucioso y preciso de sus obras, Seigel pretende establecer que no sólo eran retóricos profesionales, sino que están profundamente comprometidos con la relación entre filosofía y retórica. Este estudio desafía algunas de las afirmaciones hechas sobre los humanistas y ofrece una nueva comprensión de la historia más amplia del humanismo y sus limitaciones. libro comienza con una investigación sobre la combinación de la retórica y la filosofía del mundo antiguo a través de Cicerón, que más tarde revivió en el Renacimiento. Luego, Seigel profundiza en las opiniones de los cuatro humanistas, cada uno de los cuales tenía una visión única de la relación entre la forma y la sustancia. Afirma que estos pensadores no se preocupaban simplemente por el estilo y la elocuencia, sino que veían la retórica como un medio para transmitir ideas filosóficas profundas. Una de las contribuciones clave del libro es el rechazo de Seigel a la idea de que los humanistas se ocupaban principalmente de las formas externas de expresión. En cambio, sugiere que fueron impulsados por un profundo compromiso con la búsqueda de la verdad y la comprensión.

Retorica e filosofia nell'umanità rinascimentale: Studio tra la forma e la sostanza di Burton Zygel Pubblicato nel 1968 dall'Università di Princeton In questo libro, Burton Zaygel approfondisce l'intersezione tra retorica e filosofia durante il Rinascimento, in particolare esplorando le opinioni dei quattro umanisti di base Petrarca, Saluati, Bruni e Valla. Attraverso un'attenta e accurata analisi dei suoi lavori, Zygel si impegna a stabilire che non erano solo riatori professionali, ma anche profondamente impegnati nel rapporto tra filosofia e retorica. Questo studio sfida alcune delle affermazioni degli umanisti e offre una nuova comprensione della storia più ampia dell'umanità e dei suoi limiti. Il libro inizia con una ricerca sulla combinazione di retorica e filosofia del mondo antico attraverso Cicerone, che in seguito è rinascita nel Rinascimento. Poi Zygel approfondisce le opinioni di quattro umanisti, ognuno dei quali aveva una visione unica del rapporto tra forma e sostanza. Egli sostiene che questi pensatori non erano solo preoccupati per lo stile e l'eloquenza, ma piuttosto consideravano la retorica come un mezzo per trasmettere idee filosofiche profonde. Uno dei contributi chiave del libro è la rinuncia di Zygel all'idea che gli umanisti si occupavano principalmente di forme esterne di espressione. Invece, suggerisce che siano stati guidati da un profondo impegno verso la verità e la comprensione.

Rhetorik und Philosophie im Humanismus der Renaissance: Eine Studie über die Beziehung zwischen Form und Substanz von Burton Seigel Erschienen 1968 im Princeton University Press In diesem Buch geht Burton Seigel auf die Schnittstelle von Rhetorik und Philosophie während der Renaissance ein und untersucht insbesondere die Ansichten der vier großen Humanisten Petrarca, Salutati, Bruni und Valli la. Durch eine sorgfältige und genaue Analyse seiner Arbeit versucht Seigel festzustellen, dass sie nicht nur professionelle Rhetoriker waren, sondern sich auch zutiefst für das Verhältnis zwischen Philosophie und Rhetorik einsetzen. Diese Studie stellt einige der Behauptungen über Humanisten in Frage und bietet neue Einblicke in die breitere Geschichte des Humanismus und seiner Grenzen. Das Buch beginnt mit einer Studie über die Kombination von Rhetorik und Philosophie der antiken Welt durch Cicero, die später in der Renaissance wiederbelebt wurde. Seigel taucht dann in die Ansichten der vier Humanisten ein, die jeweils eine einzigartige cht auf die Beziehung zwischen Form und Substanz hatten. Er argumentiert, dass diese Denker sich nicht nur mit Stil und Eloquenz beschäftigten, sondern Rhetorik als Mittel zur Vermittlung tiefer philosophischer Ideen betrachteten. Einer der wichtigsten Beiträge des Buches ist Seigels Ablehnung der Idee, dass sich Humanisten in erster Linie mit äußeren Ausdrucksformen befassten. Stattdessen geht er davon aus, dass sie von einem tiefen Engagement für das Streben nach Wahrheit und Verständnis getrieben wurden.

Retoryka i filozofia w humanizmie renesansowym: Badanie dotyczące związku między formą a substancją przez Burtona Seigela Opublikowane w 1968 roku przez Princeton University Press Książka ta wcina się w skrzyżowanie retoryki i filozofii w okresie renesansu, dokładne zbadanie poglądów czterech głównych humanistów Petrarch, Salutati, Bruni i Valle la. Poprzez dokładną i dokładną analizę jego pracy Seigel stara się ustalić, że byli nie tylko retorykami zawodowymi, ale także głęboko zaangażowani w relacje między filozofią a retoryką. Badanie to kwestionuje niektóre twierdzenia dotyczące humanistów i oferuje nowe spostrzeżenia na temat szerszej historii humanizmu i jego ograniczeń. Książka rozpoczyna się badaniem kombinacji retoryki i filozofii starożytnego świata przez Cyceron, który został później ożywiony podczas renesansu. Następnie Seigel zagłębia się w poglądy czterech humanistów, z których każdy miał niepowtarzalny pogląd na związek między formą a substancją. Twierdzi, że myśliciele ci nie zajmowali się jedynie stylem i elokwencją, lecz raczej postrzegali retorykę jako sposób przekazywania głębokich idei filozoficznych. Jednym z kluczowych elementów książki jest odrzucenie przez Seigela idei, że humaniści zajmowali się przede wszystkim zewnętrznymi formami wyrazu. Sugeruje, że kierują się głębokim zaangażowaniem w dążenie do prawdy i zrozumienia.

''

Rönesans Hümanizminde Retorik ve Felsefe: Biçim ve Öz Arasındaki İlişki Üzerine Bir Çalışma, Burton Seigel tarafından 1968'de Princeton University Press tarafından yayınlandı Bu kitap, Rönesans döneminde retorik ve felsefenin kesişimine, özellikle dört büyük hümanist Petrarch, Salutati, Bruni ve Valle la'nın görüşlerini araştırıyor. Çalışmalarının dikkatli ve doğru bir şekilde analiz edilmesiyle Seigel, yalnızca profesyonel retorikçiler olduklarını değil, aynı zamanda felsefe ve retorik arasındaki ilişkiye derinden bağlı olduklarını da belirlemeye çalışıyor. Bu çalışma, hümanistler hakkında yapılan bazı iddialara meydan okuyor ve daha geniş hümanizm tarihi ve sınırlamaları hakkında yeni bilgiler sunuyor. Kitap, daha sonra Rönesans döneminde yeniden canlandırılan Cicero aracılığıyla antik dünyanın retoriği ve felsefesinin birleşimi üzerine bir çalışma ile başlar. Seigel daha sonra, her biri form ve madde arasındaki ilişki hakkında benzersiz bir görüşe sahip olan dört hümanistin görüşlerine girer. Bu düşünürlerin sadece tarz ve belagatla ilgilenmediklerini, daha ziyade retoriği derin felsefi fikirleri iletmenin bir aracı olarak gördüklerini savunuyor. Kitabın en önemli katkılarından biri, Seigel'in hümanistlerin öncelikle dışsal ifade biçimleriyle uğraştığı fikrini reddetmesidir. Bunun yerine, hakikat ve anlayış arayışına derin bir bağlılıkla yönlendirildiklerini öne sürüyor.

البلاغة والفلسفة في عصر النهضة الإنسانية: دراسة في العلاقة بين الشكل والجوهر من قبل بيرتون سيجل نشرت في عام 1968 من قبل مطبعة جامعة برينستون هذا الكتاب يتعمق في تقاطع البلاغة والفلسفة خلال عصر النهضة، ويستكشف على وجه التحديد آراء الأربعة كبار الإنسانيين Petrarch و Salutati و Bruni و Valle la. من خلال التحليل الدقيق والدقيق لعمله، يسعى سيجل إلى إثبات أنهم لم يكونوا مجرد خطابات مهنية، ولكنهم أيضًا ملتزمون بشدة بالعلاقة بين الفلسفة والخطابة. تتحدى هذه الدراسة بعض الادعاءات حول الإنسانيين وتقدم رؤى جديدة حول التاريخ الأوسع للإنسانية وقيودها. يبدأ الكتاب بدراسة مزيج من البلاغة والفلسفة في العالم القديم من خلال شيشرون، والتي تم إحياؤها لاحقًا خلال عصر النهضة. ثم يتعمق سيجل في آراء أربعة إنسانيين، كان لكل منهم رؤية فريدة للعلاقة بين الشكل والجوهر. يجادل بأن هؤلاء المفكرين لم يكونوا مهتمين فقط بالأسلوب والبلاغة، بل رأوا الخطاب كوسيلة لنقل الأفكار الفلسفية العميقة. إحدى المساهمات الرئيسية للكتاب هي رفض سيجل لفكرة أن الإنسانيين تعاملوا في المقام الأول مع أشكال التعبير الخارجية. بدلاً من ذلك، يقترح أنهم كانوا مدفوعين بالتزام عميق بالسعي وراء الحقيقة والتفاهم.